روان شناسی زبان

در روان شناسی زبان سوالاتی از این دست مطرح است:

مغز انسان چگونه واژه هایی را که ذخیره می کند سامان می بخشد؟
چگونه مغز می تواند به سهولت و به سرعت به این داده ها دسترسی داشته باشد؟
علت پیدایش لغزش “نوک زبانی” یا به یاد نیامدن یک وازه به ذهن کدامست؟
چرا بعضی از واژه هایی را که خارج از بافت به کار می روند به اشتباه می شنویم؟
چگونه قادر به پیش بینی واژه های یک جمله قبل از به پایان رسیدن آن هستیم؟
فرایند خواندن و شنیدن تا چه حد به یکدیگر شباهت دارند؟
چگونه ذهن ما، زمانی که ما به جمله ای که پیشاپیش ، چه به صورت گفتاری و یا شنیداری، با آن آشنا نبوده ایم، برخورد می کند به درکی از آن نایل می شود؟ آیا الزاما به مجموعه ی داده ها توجه دارد و یا راه میان بری را برای نیل به آن برمی گزیند؟
آیا مغز به محض دیدن و یا شنیدن واژه ها نسبت به پردازش و درک آنها اقدام می کند و یا این ادراک با تاخیر صورت می گیرد؟
چرا ما اصطلاحاتی همچون”خرش از پل رد شد” را به صورت لفظی تفسیر و تاویل نمی کنیم؟
چگونه است که یک گویشور متوجه اشتباه کلامی خود می شود؟
در فرایند تولید گفتار، گویشوران از چه مکانیسمی برای تضمین درستی ساختار جمله ها استفاده می کنند؟
توانایی زبانی افرادی که دچار نارسایی های مغزی هستند چگونه می تواند ما را از فرایند یادگیری زبان آگاه کند؟

تصور کنید بخواهیم به یک سیستم رایانه ای تفهیم کنیم که همانند یک فرد عادی سخن بگوید و یا به درک زبان نایل گردد. در آنجاست که می توانیم به غامض بودن سوالات فوق و نحوه ی رسیدن به پاسخ به آنها پی ببریم.