ابهام واژگانی و ابهام ساختاری در پژوهش زبان شناسی

ابهام واژگانی و ابهام ساختاری

در گفتارهای روزمره ی ما ابهام واژگانی و ابهام ساختاری فراوانی وجود دارد. چرا گویشوران زبان فارسی جمله ی “گویا شانه اش شکسته است” را هنگامی که شخصی آنها را در جمعی مورد خطاب قرار می دهد به مفهوم “وسیله ای بریا شانه کردن مو” تلقی نمی کنند؟ پژوهشگران روان شناس زبان مایل هستند بدانند که آیا همه ی خوانش های تفسیری در آغاز وجود دارند و به تدریج آنهایی که با بافت سازگاری ندارند حذف می شوند و یا از ابتدا آن خوانش که بسامد بیشتری دارد تجلی می یابد. نمونه ای از این دست از پژوهش ها را می توان در گارنهام (1985، 62-87)، آچیسن (2003) و هارلی (2001) یافت.