روان‌درمانی تحلیلی نوعی درمان گفتگو‌محور است که بر اساس نظریه روان‌کاوی شکل گرفته است. فرض اساسی روان‌کاوی این است که افکار، احساسات و اعمال ما نه تنها بیان‌کننده عوامل آگاهانه و منطقی هستند، بلکه از فرایندها یا امیال ناخودآگاه پنهان نیز سرچشمه می‌گیرند. فروید ناخودآگاه را به‌عنوان مخزنی از خواسته‌ها، افکار و خاطراتی توصیف کرد که زیر سطح آگاهی قرار دارند. او معتقد بود که این تأثیرات ناخودآگاه اغلب می‌تواند منجر به پریشانی و اختلالات روانی شود. درمانگر تحلیلی به‌طور خاص بررسی می‌کند که چگونه تجربیات فرد (اغلب از دوران کودکی) ممکن است بر رفتارها و تجربیات فعلی او تأثیر بگذارند. سه اصل بنیادین در روان‌درمانی تحلیلی به شرح زیر است:
۱) ما تحت تأثیر افکار، رفتارها، احساسات و خاطرات ناخودآگاه خود قرار داریم.
۲) ما مکانیسم‌های دفاعی را برای جلوگیری از ناراحتی ناشی از مواجهه با افکار و احساسات ناخودآگاه دردناک ایجاد می‌کنیم.
۳) اختلالات روانی از تنش بین ناخودآگاه و خودآگاه ناشی می‌شوند.
