تاریخچه صنعت بسته بندی در جهان

در اوایل زمان، غذا در جایی که پیدا می شد مصرف می شد. خانواده ها در روستاها خودکفا بودند. هنگامی که ظروفی نیاز بود، طبیعت کدو، پوسته و برگ  را برای استفاده فراهم می کرد. بعدها، ظروف از مواد طبیعی مانند کنده های توخالی، علف های بافته شده و اندام حیوانات ساخته شدند.

پارچه‌هایی که از خزها به‌عنوان لباس‌های بدوی استفاده می‌شدند. الیاف را با بافتن به نمد تبدیل می کردند. از این پارچه ها لباس می ساختند و یا به شکل کیسه در می آوردند و برای بسته بندی استفاده ی کردند. با فرآیند بافندگی، علف‌ها و بعداً نی‌ها به صورت سبدهایی برای نگهداری مواد غذایی اضافی ساخته می‌شدند. برخی از غذاها را می‌توان برای وعده‌های غذایی بعدی ذخیره کرد و زمان کمتری برای جستجو و جمع‌آوری غذا لازم بود.

با کشف سنگ معدن و ترکیبات، فلزات و سفال ها توسعه یافتند که منجر به شکل های بسته بندی دیگری شد. بررسی مختصری از پیشرفت‌های محبوب‌تر بسته‌بندی در این برگه اطلاعات گنجانده شده است.

کاغذ و محصولات کاغذی

کاغذ ممکن است قدیمی‌ترین شکل چیزی باشد که امروزه به آن «بسته‌بندی انعطاف‌پذیر» می‌گویند. ورقه های پوست توت فرآوری شده توسط چینی ها در قرن اول یا دوم قبل از میلاد برای بسته بندی غذاها استفاده می شد. در طی 1500 سال بعد، تکنیک کاغذسازی پالایش شد و به خاورمیانه، سپس اروپا و در نهایت در سال 1310 به انگلستان منتقل شد. در نهایت، این تکنیک در سال 1690 در ژرمن تاون، پنسیلوانیا به آمریکا رسید.

اما این اولین مقالات تا حدودی با مقالات امروزی متفاوت بود. کاغذهای اولیه از الیاف کتان و بعداً پارچه های کتانی قدیمی ساخته می شدند. تا سال 1867 بود که کاغذی که از خمیر چوب نشأت می گرفت ساخته شد.

اگرچه کیسه های کاغذی تجاری برای اولین بار در سال 1844 در بریستول انگلستان ساخته شد، فرانسیس وول ماشین ساخت کیسه را در سال 1852 در ایالات متحده اختراع کرد. پیشرفت‌های بیشتر در طول دهه 1870 شامل کیسه‌های کاغذی چسب‌دار و طراحی گاست بود. پس از پایان قرن (1905)، ماشین آلات برای تولید خودکار کیسه های کاغذی چاپ شده در خط اختراع شد.

با توسعه کیسه کاغذ چسب دار، کیسه های آرد پنبه ای گران تر را می توان جایگزین کرد. اما تا سال 1925 که سرانجام وسیله ای برای دوخت انتها اختراع شد، یک کیسه کاغذی چند جداره محکم تر برای مقادیر بیشتر نمی توانست جایگزین پارچه شود.

اولین جعبه مقوایی تجاری در انگلستان در سال 1817، بیش از 200 سال پس از اختراع مقوا توسط چینی ها تولید شد. کاغذ راه راه در دهه 1850 ظاهر شد. در حدود سال 1900، کارتن های حمل و نقل از مقوای راه راه رو به رو شروع به جایگزینی جعبه ها و جعبه های چوبی خودساخته مورد استفاده برای تجارت کردند.

مانند بسیاری از نوآوری ها، توسعه کارتن تصادفی بود. رابرت گیر یک چاپگر بروکلین و سازنده کیسه کاغذی در دهه 1870 بود. زمانی که او سفارش کیسه های بذر را چاپ می کرد، یک قانون فلزی که معمولاً برای چین دادن کیسه ها استفاده می شد، در موقعیت خود جابجا شد و کیسه را برید. گیر به این نتیجه رسید که برش و چین کردن مقوا در یک عملیات مزایایی دارد. اولین کارتن ساخته شده به طور خودکار، که اکنون به عنوان "بسته بندی نیمه انعطاف پذیر" شناخته می شود، ایجاد شد.

توسعه غلات پوسته‌دار باعث پیشرفت استفاده از کارتن‌های مقوایی شد. برادران کلوگ برای اولین بار از کارتن غلات در بتل کریک، میشیگان، آسایشگاه خود استفاده کردند. وقتی بعداً این «غذای سلامتی» گذشته برای توده‌ها به بازار عرضه شد، کیسه‌ای از واکستیت که با حرارت مهر و موم شده بود، دور بیرون یک جعبه ساده پیچیده شد. لفاف بیرونی با نام تجاری و کپی تبلیغاتی چاپ شده بود. البته امروزه روکش پلاستیکی از غلات و سایر محصولات داخل کارتن چاپی محافظت می کند.

محبوبیت بسته بندی کاغذ و مقوا در قرن بیستم افزایش یافت. سپس، با ظهور پلاستیک به عنوان یک بازیگر مهم در بسته بندی (اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980)، کاغذ و محصولات مرتبط با آن در استفاده از بین رفتند. اخیراً این روند متوقف شده است زیرا طراحان سعی می کنند به نگرانی های زیست محیطی پاسخ دهند.

جهت خرید تسمه بسته بندی به سایت دناپک مراجعه کنید.

شیشه

اگرچه ساخت شیشه در 7000 سال قبل از میلاد آغاز شد. به عنوان شاخه ای از سفال، اولین بار در سال 1500 قبل از میلاد در مصر صنعتی شد. ساخته شده از مواد پایه (سنگ آهک، سودا، ماسه و سیلیس)، که به وفور موجود بود، همه مواد به سادگی با هم ذوب شده و در حالی که داغ هستند قالب گیری می شوند. از آن زمان کشف اولیه، فرآیند اختلاط و مواد تشکیل دهنده بسیار کمی تغییر کرده است، اما تکنیک های قالب گیری به طور چشمگیری پیشرفت کرده اند.

در ابتدا طناب هایی از شیشه مذاب به شکل هایی پیچیده و با هم ذوب شدند. در سال 1200 قبل از میلاد، شیشه را در قالب‌هایی فشرده می‌کردند تا فنجان‌ها و کاسه‌ها ساخته شوند. هنگامی که لوله دمنده توسط فنیقی ها در 300 قبل از میلاد اختراع شد، نه تنها سرعت تولید را افزایش داد، بلکه امکان ساخت ظروف گرد را نیز فراهم کرد. رنگ ها از ابتدا در دسترس بودند، اما شیشه شفاف و شفاف تا آغاز دوران مسیحیت کشف نشد. در طول 1000 سال آینده، این روند به طور پیوسته، اما به کندی، در سراسر اروپا گسترش یافت.

قالب شکاف در قرن هفدهم و هجدهم توسعه یافت و شکل های نامنظم و تزئینات برجسته را فراهم کرد. سپس شناسه سازنده و نام محصول می تواند در شرکت شیشه ای قالب گیری شودntainer همانطور که ساخته شد. همانطور که تکنیک ها در قرن 18 و 19 بیشتر اصلاح شد، قیمت ظروف شیشه ای همچنان کاهش یافت. یکی از پیشرفت‌هایی که این فرآیند را بهبود بخشید، اولین ماشین ساخت بطری چرخشی خودکار بود که در سال 1889 ثبت اختراع شد. تجهیزات فعلی به طور خودکار 20000 بطری در روز تولید می‌کنند.

در حالی که سایر محصولات بسته بندی مانند فلزات و پلاستیک ها در دهه 1970 محبوبیت یافتند، بسته بندی شیشه ای تمایل داشت برای محصولات با ارزش بالا محفوظ بماند. شیشه به عنوان یک نوع "بسته بندی سفت و سخت" امروزه کاربردهای زیادی دارد.

فلزات

جعبه ها و فنجان های باستانی که از نقره و طلا ساخته شده بودند، برای استفاده عمومی بسیار ارزشمند بودند. فلزات دیگر، آلیاژهای قوی‌تر، سنج‌ها و پوشش‌های نازک‌تر در نهایت توسعه یافتند.

فرآیند آبکاری قلع در سال 1200 پس از میلاد در بوهم کشف شد و قوطی‌های آهن که با قلع پوشانده شده بودند، در اوایل قرن 14 در باواریا شناخته شدند. با این حال، فرآیند آبکاری تا سال 1600 یک راز کاملا محافظت شده بود. به لطف دوک ساکسونی که این تکنیک را دزدید، در اوایل قرن نوزدهم در سراسر اروپا تا فرانسه و بریتانیا پیشرفت کرد. پس از اینکه ویلیام آندروود این فرآیند را از طریق بوستون به ایالات متحده منتقل کرد، فولاد جایگزین آهن شد که هم تولید و هم کیفیت را بهبود بخشید.

در سال 1764، تنباکوفروشان لندن شروع به فروش انفیه در قوطی های فلزی کردند، نوع دیگری از "بسته بندی سفت و سخت" امروزی. اما هیچ کس حاضر نشد از فلز برای غذا استفاده کند زیرا سمی تلقی می شد.

نگهداری ایمن از غذاها در ظروف فلزی سرانجام در اوایل دهه 1800 در فرانسه محقق شد. در سال 1809، ژنرال ناپلئون بناپارت 12000 فرانک به هر کسی که بتواند غذای ارتش خود را حفظ کند، پیشنهاد داد. نیکلاس آپرت، سرآشپز و شیرینی‌پز پاریسی، دریافت که غذاهایی که در ظروف حلبی بسته شده و با جوشاندن استریل شده‌اند، می‌توانند برای مدت طولانی نگهداری شوند. یک سال بعد (1810)، پیتر دوراند از بریتانیا پس از ابداع قوطی استوانه ای مهر و موم شده، حق ثبت اختراع برای ورق قلع را دریافت کرد.

از آنجایی که غذا در بسته بندی فلزی ایمن بود، محصولات دیگر در جعبه های فلزی در دسترس بودند. در دهه 1830، کلوچه ها و کبریت ها در قالب فروخته می شدند و تا سال 1866 اولین جعبه های فلزی چاپ شده برای کیک های پودر دندان دکتر لیون در ایالات متحده ساخته شد.

اولین قوطی های تولید شده با دست لحیم شدند و یک سوراخ 1 1/2 اینچی در بالا باقی گذاشتند تا غذا وارد شود. سپس یک وصله در جای خود لحیم شد اما یک سوراخ کوچک هوا در طول فرآیند پخت باقی ماند. سپس یک قطره کوچک لحیم کاری سوراخ هوا را بست. با این نرخ، تنها 60 قوطی در روز می‌توان تولید کرد.

در سال 1868، لعاب های داخلی برای قوطی ها ساخته شد، اما بسته شدن دو درز با استفاده از ترکیب آب بندی تا سال 1888 در دسترس نبود.

ذرات آلومینیوم برای اولین بار در سال 1825 با قیمت بالای 545 دلار در هر پوند از سنگ معدن بوکسیت استخراج شد. هنگامی که توسعه فرآیندهای بهتر در سال 1852 آغاز شد، قیمت ها به طور پیوسته کاهش یافت تا اینکه به قیمت پایین 14 دلار در هر پوند در سال 1942 رسید. اگرچه فویل های تجاری در سال 1910 وارد بازار شدند، اولین ظروف فویل آلومینیومی در اوایل دهه 1950 طراحی شدند، در حالی که قوطی آلومینیومی در سال 1959 ظاهر شد.

پس از اختراع قوطی‌ها و بهبود تدریجی آن، لازم بود راهی برای باز کردن آن‌ها پیدا شود. تا سال 1866، چکش و اسکنه تنها روش بود. پس از آن بود که نوار پارگی فلزی بادی کلیدی توسعه یافت. نه سال بعد (1875)، درب بازکن قوطی اختراع شد. پیشرفت‌های بیشتر مکانیزم را مدرن کرد و برق اضافه کرد، اما بازکن قوطی برای بیش از 100 سال کارآمدترین روش برای بازیابی محتویات باقی مانده است. در دهه 1950، درب قوطی پاپ بالا/برگ پارگی ظاهر شد و اکنون نوارهای پارگی که باز می شوند و دوباره مهر و موم می شوند، محبوب هستند.

لوله‌های فلزی تاشو و نرم که امروزه به عنوان «بسته‌بندی انعطاف‌پذیر» شناخته می‌شوند، برای اولین بار در سال 1841 برای رنگ‌های هنرمندان مورد استفاده قرار گرفتند. خمیر دندان در دهه 1890 اختراع شد و در لوله‌های فلزی تاشو ظاهر شد. اما محصولات غذایی واقعاً تا دهه 1960 از این فرم بسته بندی استفاده نمی کردند. بعدها، آلومینیوم برای مواد غذایی مانند خمیر ساندویچ، آیسینگ کیک و تاپینگ پودینگ به پلاستیک تبدیل شد.

پلاستیک

پلاستیک در مقایسه با سایر مواد بسته بندی جوان ترین است. اگرچه در قرن نوزدهم کشف شد، اما بیشتر پلاستیک ها برای استفاده نظامی و زمان جنگ محفوظ بودند.

استایرن برای اولین بار در سال 1831 از یک درخت بلسان تقطیر شد. اما محصولات اولیه شکننده بودند و به راحتی خرد می شدند. آلمان در سال 1933 این فرآیند را تصفیه کرد و در دهه 1950 فوم در سراسر جهان در دسترس بود. مواد عایق و بالشتک و همچنین جعبه های فوم، فنجان ها و سینی های گوشت برای صنایع غذایی رایج شد.

وینیل کلرید، کشف شده در سال 1835، برای توسعه بیشتر شیمی لاستیک فراهم شد. برای بسته بندی، بطری های فشرده دئودورانت قالب گیری شده در سال 1947 معرفی شدند و در سال 1958، لایه های گرما انقباض پذیر از ترکیب استایرن با لاستیک مصنوعی ساخته شدند. امروزه برخی از ظروف آب و روغن نباتی از وینیل کلرید ساخته می شوند.

پلاستیک دیگری در طول جنگ داخلی آمریکا اختراع شد. به دلیل کمبود عاج، یک سازنده آمریکایی توپ های بیلیارد برای جایگزینی عاج 10000 دلار جایزه تعیین کرد. یک مهندس نیویورکیجان وسلی هایت، همراه با برادرش آیزایا اسمیت هایت، چندین سال قبل از ایجاد ماده جدید آزمایش کردند. «سلولوئید» که در سال 1870 به ثبت رسید، نمی‌توان قالب‌گیری کرد، بلکه می‌توان آن را درست مانند عاج، کنده‌کاری و شکل داد.

استات سلولز برای اولین بار در سال 1900 از خمیر چوب به دست آمد و در سال 1909 برای مصارف عکاسی توسعه یافت. اگرچه دوپونت سلفون را در نیویورک در سال 1924 تولید کرد، اما تا اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 از آن برای بسته بندی استفاده تجاری نشد. در این مدت، روکش های پلی اتیلن برای ارتش محفوظ بود. در سال 1933، فیلم‌ها از کابل‌های تلفن زیردریایی محافظت کردند و بعداً برای کابل‌های رادار جنگ جهانی دوم و بسته‌بندی قرص‌های دارویی مهم بودند.

سلفون‌ها و فیلم‌های شفاف دیگر به‌عنوان پوشش‌های بیرونی تصفیه شده‌اند که هنگام تا شدن شکل خود را حفظ می‌کنند. چنین فیلم هایی که در اصل شفاف بودند، اکنون می توانند مات، رنگی یا نقش برجسته شوند.

ظرف پلی اتیلن ترفتالات (PETE) تنها در دو دهه گذشته با استفاده از آن برای نوشیدنی‌هایی که در سال 1977 وارد بازار شد، در دسترس قرار گرفت.

طرح‌های بسته‌بندی فعلی شروع به ترکیب پلاستیک‌های قابل بازیافت و بازیافتی کرده‌اند، اما جستجو برای عملکردهای استفاده مجدد ادامه دارد.

برای خرید تسمه پت به سایت دناپک مراجعه کنید.

برچسب ها و علائم تجاری

یکی از پیشرفت‌های اخیر در بسته‌بندی، برچسب‌گذاری محصول با نام شرکت و اطلاعات محتویات آن است.

در دهه 1660، واردات به انگلستان اغلب مردم را فریب می داد و عبارت "اجازه دهید خریدار مراقب باشد" رایج شد. محصولات بی کیفیت و ناخالص پنهان شده و به مشتریان ناآگاه فروخته می شد. بازرگانان صادق که از این فریب ناراضی بودند، شروع به علامت گذاری کالاهای خود با شناسه خود کردند تا به خریداران احتمالی هشدار دهند.

علائم تجاری رسمی در سال 1866 توسط برادران اسمیت برای قطره های سرفه آنها که در ظروف شیشه ای بزرگ به بازار عرضه می شدند، پیشگام شدند. این یک ایده جدید بود - استفاده از بسته برای "برند" کردن یک محصول به نفع مصرف کننده.

در سال 1870، اولین علامت تجاری ثبت شده ایالات متحده به شرکت رنگ شیمیایی ایگل-آرویل اعطا شد. امروزه نزدیک به 750000 علامت تجاری ثبت شده تنها در ایالات متحده وجود دارد. برچسب‌ها در حال حاضر حاوی اطلاعات زیادی هستند که برای محافظت و آموزش عمومی در نظر گرفته شده است.

بازنگری

از ظروف تهیه شده توسط طبیعت گرفته تا استفاده از مواد و فرآیندهای پیچیده، بسته بندی تغییر کرده است. عوامل مختلفی به این رشد کمک کردند: نیازها و نگرانی های مردم، رقابت در بازار، رویدادهای غیرمعمول (مانند جنگ)، تغییر سبک زندگی، و همچنین اکتشافات و اختراعات. در طول دو دهه گذشته، نگرانی مصرف کننده در مورد اثرات زیست محیطی بسته بندی، صنعت بسته بندی را تغییر داده است. حدود 200 میلیارد دلار در دو دهه گذشته توسط شرکت های بسته بندی برای پالایش بسته بندی برای کاهش اثرات زیست محیطی سرمایه گذاری شده است. همانطور که هیچ دلیل واحدی بر توسعه گذشته تأثیر نداشت، نیروهای مختلفی برای ایجاد بسته های آینده مورد نیاز خواهند بود.