منیر طه، یکی از چهره‌های ماندگار شعر و ترانه‌سرایی ایران، با صدای لطیف واژه‌ها و نگاهی شاعرانه به زندگی، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ ادبیات و موسیقی معاصر به خود اختصاص داده است. او نه‌تنها نخستین زن ترانه‌سرای رسمی در ایران بود، بلکه با تلاش‌های علمی و فرهنگی‌اش در داخل و خارج از کشور، پلی میان فرهنگ ایرانی و جهان غرب بنا نهاد.
منیر در سال ۱۳۰۹ در شهر تبریز چشم به جهان گشود. خانواده‌اش اهل هنر بودند؛ پدرش نوازنده تار بود و مادرش نیز دستی در موسیقی داشت. با این‌حال، دوران کودکی او بدون حضور والدین سپری شد و از دو سالگی نزد عمه‌اش زندگی کرد. همسر عمه‌اش که موسیقی‌دان و از شاگردان استاد صبا بود، نخستین جرقه‌های علاقه به موسیقی را در وجود او روشن کرد.
دوازده‌ساله بود که به توصیه همین خانواده، به شاگردی استاد علی تجویدی درآمد. دو سال بعد، نخستین ترانه‌اش را با عنوان «شب مهتاب» برای آهنگی از تجویدی نوشت. این اثر با صدای حسین قوامی پخش شد و به زودی نام منیر طه را به عنوان اولین زن ترانه‌سرای ایران بر سر زبان‌ها انداخت. همکاری او با هنرمندانی مانند غلامحسین بنان و مرضیه در برنامه گل‌های رنگارنگ، بخش درخشانی از فعالیت‌های هنری‌اش بود.
در کنار هنر، منیر علاقه‌مند به تحصیل و پژوهش بود. پس از دریافت دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، برای ادامه درمان و تحصیل راهی اروپا شد. در دانشگاه رم، دکترای زبان و ادبیات ایتالیایی گرفت و پس از بازگشت به ایران، دپارتمان زبان ایتالیایی را در دانشگاه تهران بنیان‌گذاری کرد. در مقام استاد و مدیر گروه، نقش مهمی در گسترش آموزش زبان‌های خارجی ایفا کرد.
پس از انقلاب، مانند بسیاری از روشنفکران، راه مهاجرت را در پیش گرفت. ابتدا به ایتالیا و سپس به کانادا رفت و در شهر ونکوور ساکن شد. در آنجا به تدریس زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه بریتیش کلمبیا پرداخت. منیر در سال ۱۹۸۲ بنیاد فرهنگی رودکی را بنیان گذاشت؛ مرکزی برای حفظ و گسترش فرهنگ ایرانی در غرب. این بنیاد محل گردهمایی فرهیختگانی مانند احسان یارشاطر و جلال خالقی مطلق بود.
آثار شعری منیر طه، اغلب آمیزه‌ای از احساس، عشق، غربت و درک عمیق از هویت زنانه است. از جمله کتاب‌هایش می‌توان به «سرگذشت»، «دوراهی»، «در کوچه‌ها، بازارها» و «پاییز در پرچین باغ» اشاره کرد. زبان شعر او ساده و صمیمی، اما پر از لایه‌های احساسی و اجتماعی است.
منیر طه در فروردین ۱۴۰۴، در ۹۶ سالگی و در آرامش در ونکوور چشم از جهان فرو بست. او نه‌تنها در خاطره‌ی علاقه‌مندان به شعر و ترانه، که در تار و پود فرهنگ معاصر ایران باقی خواهد ماند.
