یکی از بزرگ ترین سوء تفاهم ها در دنیای جراحی پلاستیک، مربوط به بینی های با پوست ضخیم یا اصطلاحاً “گوشتی” است. اکثر مراجعه کنندگان با این نوع بینی، یک درخواست ساده دارند: “لطفاً بینی من را تا حد ممکن کوچک کنید و تمام چربی ها را بردارید.” اما واقعیت فیزیولوژیک بدن انسان کمی پیچیده تر از این خواسته ساده است. در واقع، اگر جراح دقیقاً همین کار را انجام دهد و فقط بافت ها را حذف کند، نتیجه نهایی چیزی جز یک بینی دفرمه و نازیبا نخواهد بود.
بیایید بینی را شبیه به یک چادر مسافرتی تصور کنیم. اسکلت و غضروف بینی مانند ستون های چادر هستند و پوست بینی مانند پارچه چادر که روی این ستون ها کشیده شده است. در بینی های گوشتی، این پارچه بسیار ضخیم و سنگین است. اگر شما ستون های چادر (غضروف ها) را بیش از حد کوتاه و ضعیف کنید، پارچه ضخیم روی آن جمع نمی شود؛ بلکه به دلیل سنگینی فرو می ریزد و شکل خود را از دست می دهد. این همان اتفاقی است که باعث ایجاد عارضه “پولی نوک” یا افتادگی شدید نوک بینی بعد از عمل می شود.
راه حل علمی در این موارد، تکنیک “تقویت اسکلتی” است. بر خلاف تصور عموم که فکر می کنند باید از بینی کاسته شود، جراح باهوش در نواحی خاصی به بینی “اضافه” می کند. جراح باید غضروف های ضعیف نوک بینی را با استفاده از غضروف های تیغه میانی (سپتوم) یا حتی غضروف گوش تقویت کند. این ستون های تقویت شده، قدرت آن را پیدا می کنند که پوست ضخیم را محکم نگه دارند و حتی آن را بکشند تا باریک تر به نظر برسد. در واقع ما با ایجاد یک اسکلت مستحکم تر، پوست را وادار می کنیم که فرم بهتری بگیرد.
اجرای این تکنیک نیازمند درک مهندسی دقیق از نیرو های کششی پوست است. اینجاست که مهارت و تجربه بهترین جراح بینی در مشهد اهمیت حیاتی پیدا می کند. پزشکی که با آناتومی خاص نژاد های ایرانی و پوست های ضخیم آشنا باشد، می داند که تراشیدن بیش از حد استخوان در این افراد ممنوع است.
نکته آخر در مورد این نوع جراحی، پروسه “اسکار سازی” زیر پوست است. پوست های ضخیم تمایل دارند بعد از جدا شدن از اسکلت، بافت اضافه تولید کنند. بنابراین، مراقبت های بعد از عمل مثل چسب زدن صحیح و تزریق کورتون (در صورت لزوم) برای جلوگیری از گوشت اضافه، به اندازه خود جراحی اهمیت دارد تا آن فرم ظریف و مستحکمی که جراح ساخته است، زیر بافت های ترمیمی پنهان نشود.
