فناوری جعبه سیاه هواپیما

یکی از جالب ترین موارد در فناوری هواپیما، جعبه سیاه آن می باشد. همه ما حداقل در فیلم ها دیده ایم که برای مثال وقتی یک هواپیما سقوط می کند، بعد از آن می روند و جعبه سیاه آن را بررسی می کنند. جعبه سیاه هواپیما نخستین بار توسط یک دانشمند جوان استرالیایی به نام دکتر دیوید وارن اختراع شد.

وی در اواسط دهه 1950 میلادی در آزمایشگاه تحقیقات حمل و نقل هوایی در ملبورن مشغول به کار بود که درگیر بررسی حادثه مربوط به سقوط مرموز اولین جت تجاری جهان شد. وی به این نتیجه رسید اگر دستگاه های ضبطی که گفته شد در هواپیما وجود داشته باشد می توان دلیل به وجود آمدن بسیاری از حوادث هوایی را پیدا کرد.

جعبه‌های سیاه که رنگ اصلی آنها نارنجی روشن است، به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که می‌توانند در سخت‌ترین شرایط و بالاترین درجه حرارتی دوام بیاورند و جایگاه آنها معمولا در دم هواپیما است، زیرا دم هواپیما کمتر در معرض خطر برخورد با موانع قرار دارد. این تجهیزات که قیمتی از 10 هزار تا 15 هزار دلار دارند جزئیات زیادی را از لحظه وقوع حادثه سقوط آشکار خواهند کرد.

جعبه‌های سیاه می‌توانند درباره هواپیماهای ناپدید‌شده‌ اطلاعات ارزشمندی فراهم کند. جعبه‌های سیاه می‌توانند به مدت یک ماه و پیش از آنکه باتری‌های آنها خالی از شارژ شود، سیگنال‌های راهنمای موقعیت‌یابی را از زیر آب و از عمق چند هزار متری از خود منتشر کنند.

استفاده از این تجهیزات تا پس از جنگ جهانی دوم آغاز نشد و از آن زمان به‌ بعد بخش ضبط کننده جعبه‌های سیاه تکامل یافتند تا بتوانند اطلاعات بیشتری از پرواز را درخود بگنجانند.جعبه‌های سیاه قدیمی‌تر از نوارهای مغناطیسی برخوردار بودند،‌تکنولوژی که در دهه 1960 ابداع شد اما پس از آن و در دهه 1990 تخته‌ حافظه‌های جامد درون جعبه‌های سیاه گنجانده شدند.